Rodzic z rockową duszą

Jak tylko dowiedziałam się, że jestem w ciąży zarzekałam się, że nie wpłynie to na moje uwielbienie do koncertów i wypadów z nimi związanych. Zarzekałam się, że nic to dla mnie, że przecież dziecię nie zostaje samo, tylko z kochaną babcią/dziadkiem itd. itp.
W ubiegły czwartek mogłam to wszystko zweryfikować i tak oto okazało się, że chociaż wiem, że opieka babci to najlepsza możliwa opcja to przed wyjściem serce mi się krajało. Ba, zaczęło mi się krajać już na kilka dni przed całym wydarzeniem. Dobrze, że bilety nie były za tanie, bo byłabym skłonna się rozmyślić. Dobrze, że małż ma zdrowe podejście i powtarzał mi, że przecież to moje marzenie, więc zbrodnią było by tak po prostu odpuścić. Posłuchałam się i nie odpuściłam.

Trasa do Łodzi z Warszawy przebiegła całkiem zacnie, po pierwszej porcji stresu ("OMG przecież ja nigdy tak daleko nie jechałam", "aaaaa autostrada aaaaa", "sprzęgło, hamulec, gaz... sprzęgło, hamulec gaz...") oraz omamów słuchowych w postaci słyszenia płaczu zośkowego nastąpił etap rozluźnienia i darcia ryja w samochodzie do największych hitów Aerosmith. Pasażerowie znosili to dzielnie, ale umówmy się, że nie mieli większego wyboru jeśli chcieli dojechać na koncert:P
Po dobiciu do Łodzi kolejna porcja stresu - parkowanie, świecąca się rezerwa paliwa i masa innych pierdół. Potem druga fala luzu, a zatem belgijskie frytki, atmosfera festiwalowa i podziwianie całego przekroju wiekowego i kulturowego współimprezowiczów:)
Kiedy w końcu weszliśmy na płytę (płyta to za duże słowo, bo połowę PŁYTY zajmował durny Golden Circle(sic!)) dopadł mnie kolejny stres, bo przecież telefon w czasie koncertu nie do odebrania i w ogóle co ja tutaj robię, kiedy Zosinka bidulka siedzi w domu... Nosz przecież wiem że nie sama i że krzywda jej się nie dzieje, ale co matka to matka. Hormon dopadł mnie tak mocno, że na hicie "Watch Over You" Alter Bridge nawet uroniłam łezkę...

Po supporcie pobluzgałam na mój zepsuty przez instynkty macierzyńskie mózg (a raczej musk) i jako że nie znalazłam zwolenników zabrania dupy w troki rozpaczliwie starałam się wrzucić na luz... i wrzuciłam...
Jak tylko na scenie pojawił się Steven i reszta dziadków z Aerosmith. Boże, ileż oni mają energii, jaki power, jaka charyzma i w ogóle och i ach ♥♥♥ Pełnię szczęścia dopełnił fakt, że 90% setu stanowiły same hiciory, a więc "Cryin", "Dude looks like a lady", "Love in the elevator", "Dream On", "I don't want to miss a thing", "Walk this way" i masa innych. Nie pamiętam kiedy tak się darłam, kiedy tak skakałam, tańczyłam i generalnie momentami zachowywałam się gorzej niż nastolatka na koncercie Justina Biebera:P Usprawiedliwia mnie tylko fakt, że na koncert Aerosmith czekałam od kiedy po raz pierwszy usłyszałam "Crazy" i tym samym moje największe muzyczno-koncertowe marzenie (poza koncertem Queen z Fredkiem na wokalu:P) się spełniło.

Podsumowując po raz kolejny padłam ofiarą matczynego paradoksu. Czekałam na ten wypad wiele miesięcy, a potem się wahałam, bo jak to tak Zosia zostanie bez rodziców. Po raz kolejny też okazało się, że strach ma wielkie oczy i warto przełamywać pokusę nieodstępowania dziecka na krok. Dzięki temu spełniło się moje marzenie, dodatkowo wiem że mogę liczyć na pomoc babci, a w bonusie Zosia zyskała mamę przeszczęśliwą i spełnioną, która kiedyś będzie jej mogła opowiedzieć jak to była na koncercie dziadków z Aerosmith i jak było wspaniale:)

Źródło: http://www.terazrock.pl/galeria/album/Aerosmith-_Impact-Festival_-12_06_2014_/1300.html#foto

Udostępnij ten post