Matczyny paradoks

Relaks z Zosiulą po nocnych wojażach wyrodnej matki:)

W ramach walki z czającą się za rogiem depresją w miniony weekend udałam się na długie wychodne. Długie, bo nocne. Nie było mnie równo dobę.

Odstrzeliłam się jak szczur na otwarcie kanału wszystko po to żeby spotkać się z dawno niewidzianymi oraz zupełnie nowymi znajomymi, pojeść , popić i pogadać. Oderwać się od pieluchowej codzienności i przespać całą noc. Co prawda nie w swoim łóżku, ale jednak...

Tytułowy paradoks polegał na tym, że kiedy zaczęłam się szykować pojawiły się wątpliwości. Zamiast cieszyć się, że w końcu trochę się oderwę zaczęłam się zamartwiać. Bo jak to tak na całą noc zostawić Zosie? Nieważne, że opiekę będzie miała taką samą jak mamową, bo tatową. Jak to tak wyjść na całą noc i nie mieć kontroli nad tym co się dzieje?
Gdyby nie M. który stanowczo kazał mi spadać i się zrelaksować pewnie zostałabym w domu. A tak poszłam i nie żałuję.
W drodze jednakowoż wcale nie przepełniała mnie wyczekiwana radość, ale raczej niepokój i nieznośne uczucie, że o czymś zapomniałam. Powiadam Wam, jak nie urok to przysłowia sraczka. Sama na siebie byłam zła za taką niekonsekwencję.

Kiedy już dotarłam na spotkanie faktycznie przestałam się zamartwiać, bo nie było po prostu na to czasu. Bardzo pomagały raporty smsowe od M. które dawały mi zdawkową informację w stylu „Żyjemy”. Tak uspokojona poddałam się oderwaniu. Poszłam spać mając w perspektywie nieprzerwany sen, gdy ten się skończył, o 7 rano, byłam w pełnej gotowości do wymarszu. Okazało się jednak, że wszyscy jeszcze śpią, moja podwózka również, więc i ja się zdrzemnęłam i ocknęłam o nieprzyzwoitej 11. Po leniwym śniadaniu, kawie i herbacie ruszyłyśmy. Jak ja się cieszyłam! Oczywiście spotkanie było przednie, ale jeszcze lepsze było uczucie towarzyszące mojemu powrotowi do domu.

Tak więc, oświadczam wszem i wobec, że do końca sfiksowałam, bo z jednej strony pieprzę o depresji, a z drugiej cieszę się jak głupia na powrót do domu;) Tak chyba działa ten osławiony instynkt macierzyński o którego posiadanie, nawet w zdawkowej ilości, bym się nie podejrzewała.
Prawda jest też taka, że po takiej dobie oderwania wróciła mi cierpliwość (której nigdy nie miałam za dużo), wróciła radość, również ta wynikająca z codziennego przebywania i obserwowania Zo.

Czy groźba depresji została zażegnana?
Nie wiem, ale wiem na pewno, że czuję się zdecydowanie lepiej i widzę świat w o wiele jaśniejszych barwach niż jeszcze w czwartek.

Udostępnij ten post