Telewizja śniadaniowa, czyli dzień dobry i do widzenia

To samo tyczy się programów o wczesnym macierzyństwie w programach śniadaniowych:)
Żródło

Drugi tydzień na zwolnieniu lekarskim płynie dosyć leniwie, ale nie bez kolejnych małych zaskoczeń. O części z nich pisałam w zeszłym tygodniu. Ale są też inne. Takie które docierają do mnie za sprawą gadających głów w telepudle. Mam tutaj na myśli głównie programy śniadaniowe.

Ja wiem, że nie ma co się nastawiać na wybitnie ambitną rozrywkę w TV w ogóle, ale to co serwują programy nadawane w godz. 8 – 16 to już w ogóle jakaś granda. Nie będę się rozpisywać na temat całej ramówki z tego przedziału czasowego, aczkolwiek ciśnie mi się na usta, że wg producentów osoby siedzące w domu (z różnych powodów) to bezmózgie i durne istoty. W tym tekście chciałabym się skupić na codziennych 3 godzinach krótkich reportaży, bardzo często z pseudo specjalistami z niby dziedzin w rolach głównych, a więc na telewizji śniadaniowej.

Zaczyna się niewinnie – trochę o jakże pasjonującym życiu gwiazd, trochę o kulturze masowej, przegląd prasy itp. Wszystko soczyście okraszone nachalnym lokowaniem produktu i przerywane co 4 minuty reklamami dotyczącymi głównie menopauzy, witamin dla kobiet w ciąży, syropków/oliwek/słoiczków dla dzieci itd. Po przebrnięciu przez pierwsze tematy docieramy do sedna, a więc reportaże. Najpierw reportaż o problemie otyłości olbrzymiej, zaraz słów kilka o prawach rodzącej (swoją drogą treści w tym było tyle co nic), potem słów kilka o tym co pakować na długą podróż w zimie, szczypta gender (a jakże), pogodynka i mój ulubiony cykl dla młodych mam prowadzony przez najmodniejszą ich przedstawicielkę, czyli panią Gardiasową. Co by nie było, faktem jest, że pani Dorota nie atakuje mnie z każdej strony z lodówką włącznie, tak jak to było w przypadku Muchy czy Cichopkowej i chwała jej za to. Dodatkowo w swoich reportażach ogranicza się do zadawania pytań, gugania i ładnego uśmiechania się, a „dobre rady” w telegraficznym skrócie pochodzą od specjalistów.

Niby wszystko spoko i do przeżycia jednak otoczka tego cyklu sprawia, że wolę przełączyć się na Comedy Central i po raz setny obejrzeć ten sam odcinek Przyjaciół. Dlaczego? Ano dlatego, że mierzi mnie bardzo, pokazywanie widzom jakiegoś oderwanego od rzeczywistości obrazu macierzyństwa. Podobno na topie jest macierzyństwo bez lukru – gdzie ono jest ja się pytam? Bo na pewno nie w telewizji śniadaniowej.

W swoim mniemaniu jestem odporna zarówno na wszelkiego rodzaju fotoszopy w gazetach jak i idealne panie domu w telepudle, jednakże nie oszukujmy się, że sporo osób oglądając takie programy zaczyna myśleć: „ach ależ będzie cudownie, nic tylko się rozmnażać”, a potem psikus i wielkie zdziwienie, że wcale różowo nie jest, co najwyżej brązowo. Z drugiej strony, Janina Kowalska, matka dwójki dzieci oglądając Panią Gardias zaczyna sobie myśleć „kurcze, chyba ze mną jest coś nie tak – tam tak czysto, ładnie, panie-mamy w pięknych ciuchach, pełnym makijażu, a ja fleja w dresiwie”.

Kolejną kwestią jaka mnie osobiście mierzi jest to w jakich realiach umieszczane są te reportaże – czyściutkie, różowiutkie bobasy, pokazywane są w pięknych designerskich wnętrzach, leżą w najdroższych łóżeczkach czy też koszach/kołyskach, bo zwykłe wyro ze szczebelkami jest passe. Każdy bobas ma swój własny pokój, rodzice mają swoją sypialnię, salon, jadalnię, kuchnię, gabinet, a na zewnątrz pewnie stajnię dla kucyków. Może przemawia przeze mnie zazdrość, ale kurcze ilu z widzów ma takie lokum? Ale co to dla mnie, w końcu mogę zacząć srać pieniędzmi, albo wziąć kredyt, a potem w swoim M2 na pewno na wszystko znajdę miejsce, na sztab specjalistów i ekipę filmowców takoż :)

Ostatnim moim zarzutem wobec tego typu reportaży, jest fakt, że bohaterami owych reportaży, albo przynajmniej tych co widziałam, są ludzie którzy najwyraźniej nie żyją w moim kraju, albo żyją w nim ale w jakiejś równoległej rzeczywistości. Niczym bohaterowie seriali zawsze wyglądają nienagannie, wszyscy pracują w wolnych zawodach, które zapewniają im życie na poziomie o jakim pisałam wcześniej, przy tym zawsze mają czas na wszystko włącznie z leniwą kawą w popularnej sieciówce.

Wiem, że takie ładne obrazki lepiej się ogląda, ale nie jestem przekonana czy o to chodzi w programach, które mają z założenia pokazywać problemy, które dotyczą szerokiej grupy odbiorców.

Na zakończenie mojej anty-ody do programów śniadaniowych pozostaje mi przyznać, że zapewne przesadzam i że nikt nie każe mi tego oglądać i taki właśnie mam plan. Zamiast oglądać DDTVN będę włączać muzykę albo wspomniany wcześniej CC. Rachel i Chandler zdecydowanie bardziej przypadają mi do gustu niż cukierkowe reportaże o rodzicielstwie z innej planety :)

Udostępnij ten post