Matka Outsiderka

Pierwsze podsumowanie pierwszego tygodnia w domu. Cóż mogę powiedzieć poza tym, że jeszcze nie wzięła mnie cholera? Niewiele. Udało mi się w tym tygodniu nadrobić zaległości głównie w kontaktach międzyludzkich, odpisałam na wszystkie zaległe wiadomości, ubezpieczyłam mieszkanie i zrobiłam dwa duże zamówienia wyprawkowe. Poza tym nie zwariowałam, za to wyrobiłam sobie jakieś wstępne nawyki w stylu wstawanie o tej samej porze, codzienne rytuały itd. dzięki którym mam poczucie, że czas nie płynie totalnie bezproduktywnie.

Mijający tydzień obfitował również w odkrycia, które doprowadziły do stworzenia tego posta:
Po pierwsze komunikacja miejska w ciągu dnia jest tylko odrobinę mniej zawalona ludźmi niż w godzinach szczytu. Są to ludzie z innego gatunku niż ci z porannego szczytu, ale ilościowo obłożenie wygląda podobnie, pewnie dlatego że autobusy kursują rzadziej. Gatunek współpasażerów dziennych również z uporem maniakalnym blokuje drzwi, okna i wszystko co się da dla odmiany nie torbami z laptopami, ale wózkami z zakupami.

Po drugie spacer po osiedlu w godzinach 11-14 wiąże się z koniecznością uskuteczniania slalomu giganta między wózkami. Rozumiem potrzebę wychodzenia na dwór ze swoim potomkiem, sama też mam taki plan, rozumiem też, że fajnie jest wyjść z psiapsiółką i pogadać, nie rozumiem jednak dlaczego stado mam uzbrojonych w wózki wychodzi z założenia, że hulaj dusza piekła nie ma cały chodnik ich. Spychają tym samym pozostałych przechodniów na ulice. Słowo przepraszam wyzwala w nich głośne stękanie i kwękanie, że przecież można je ominąć bokiem.

Po trzecie naiwnie zakładałam, że zakupy o godz. 14 w osiedlowym markecie będą przyjemne, wolne od kolejek, mało stresujące itp. Mój błąd. I brak doświadczenia zdecydowanie. Sklep oblężony przez gatunek mam z obserwacji drugiej. Spoko, wszystko ok, bo przecież jak są na spacerze to mogą zakupy od razu zrobić, zwłaszcza jak nie ma z kim potomka zostawić. Tylko dlaczego wózek wciągnięty do alejki blokuje ją na całą szerokość, a mógłby być ustawiony równolegle umożliwiając innym przejście? Dlaczego zamiast powiedzieć „przepraszam”, matka z wózkiem wychodzi z założenia, że lepiej mnie staranować swoim atrybutem?  Dlaczego po staranowaniu wózek ląduje między mną a regałem z którego chciałam coś wziąć? Nie rozumiem. Czy z mlekiem matki dziecko wysysa też jej kulturę osobistą i szare komórki?
Po czwarte nie ma to jak dobre rady/mądrości życiowe, które nie dość, że nijak się do mnie mają to jeszcze sprawiają, że mam ochotę mordować ludzi, którzy zakładają, że skoro „ja tak mam to Ty też”. Co mam na myśli? Otóż w przeciągu ostatnich kilku dni usłyszałam takie dwie mądrości:
1. „jak już jesteś na zwolnieniu to zobaczysz jakie to cudowne i już nigdy nie będziesz chciała wrócić do pracy”
2. „ciesz się M. bo jak się urodzi Zośka to już świata poza nią nie będzie widział i zejdziesz całkowicie na drugi plan”

W kwestii mądrości numer 1 po tym tygodniu stwierdzam, że jestem dzieckiem korpo, albo jakimś współczesnym odpowiednikiem przodownika pracy. Nie wyobrażam sobie na dłuższą metę życia bez pracy, bez wyzwań, rozwoju zawodowego itp. Lubię się sprawdzać, lubię pracować, lubię odpowiadać za realizację tych czy innych zagadnień. Owszem cieszę się, że odpadły mi dojazdy a drugi koniec miasta, ale już kombinuję jak tu sobie zorganizować jakieś fajne, rozwojowe, dodatkowe zajęcie. Druga kwestia jest taka. że nie wyobrażam sobie zawierzenia swojego losu/niezależności materialnej swojemu partnerowi/mężowi. – nie dlatego że mu nie ufam, tylko dlatego że różnie się w życiu układa i zawsze, ale to zawsze, chcę mieć w zanadrzu alternatywę, że w razie czego poradzę sobie sama.

Jeśli zaś chodzi o mądrość numer 2 to już zupełnie ręce mi opadły, bo nawet nie bardzo wiedziałam co na nią odpowiedzieć…. No bo co? Że niby urodzę i nara? I skończy się era dogadywania się, czułości i bliskości?
Nosz kurcze nie na to się pisałam i jakoś mi się nie chce w to wierzyć. Śmiem twierdzić, że wszystko zależy od podejścia, od wyznaczenia sobie priorytetów, zwyczajów itd. Oczywiście, pewne rzeczy, aspekty związku są trudniejsze, bardziej skomplikowane niż przed pojawieniem się dziecka, brakuje miejsca na spontaniczność itp. ale mimo wszystko, wierzę bardzo w to że wszystko jest do pogodzenia, do wypracowania i nikt nie musi, nie powinien czuć się odrzucony w nowym porządku. Jak to wyjdzie w praktyce dam znać w okolicach czerwca:P

Po tych 4 sporych obserwacjach i kilku malutkich doszłam do wniosku, że o ile nie trafię na jakąś rozsądną towarzyszkę albo o ile Zośka nie pozbawi mnie szarych komórek to moim świadomym wyborem będzie chyba skazanie się na banicję z grona matek wózkowych i tych mądrych życiowo. Jakoś nie widzę siebie w tych stadach przemierzających osiedle, ani wśród pań siejących wózkowy terror w marketach, ani wśród tych psioczących na swoich mężów. Widzę siebie za to w cieniu drzewa, z książką albo innym tabletem. Bez mądrości, bez wmawiania kretynizmów, za to z poczuciem spokoju i wyluzowania.

Tymczasem w związku z tym, że pogoda coraz gorsza, na jutro zapowiadają opady marznącego deszczu, spacery na ten moment sobie odpuszczam za to planuję nadrobić zaległości serialowe (Pod Kopułą, The Originals, Hannibal, Wikingowie, Bates Motel, Blacklist…), filmowe (Królowa, Kongres, Sugar Man, Czas na miłość...) i czytelnicze (Pilipiuk, nowy Sapkowski, King..). Do tego wszystko dodaję mocne postanowienie wykonania mapy marzeń, do której mam już zebrane materiały – ciekawe czy uda mi się unaocznić marzenie niepoddania się wózkowemu towarzystwu wzajemnej adoracji;)

Udostępnij ten post