Dlaczego lubię święto Wszystkich Świętych

Przed 01.11 przeczytałam krótki "artykuł" w portalu natemat.pl poświęcony właśnie temu świętu. Dodatkowo możecie tam znaleźć link do filmiku "15 powodów, przez które nie lubię Wszystkich Świętych”. Filmu nie komentuję, bo kilka punktów jest na pewno trafionych np. szukanie grobów, rewia mody, czy spotykanie ludzi, których się nie zna, ale głupio się do tego przyznać;) Co prawda nie widziałam nigdy, żeby ktoś wpieprzał kanapki na grobie czy porównywał ilość zniczy na grobach swojej rodziny i sąsiadów, ale co ja tam wiem;)

Zalinkowany artykuł, chyba z założenia miał być utrzymany w podobnym tonie co filmik, tj. pół żartem pół serio, jednak zmierził mnie kapkę nie ukrywam, bo po raz kolejny przeczytałam jacy ci ludzie w Polsce beznadziejni i głupi, jak wiecznie narzekają, jak im wiecznie coś nie pasuje… Spodziewałam się puenty w stylu „trochę więcej luzu”, a tym czasem zostałam nakarmiona hasłem „więcej powagi”… I nie wiem czy to ja zdurniałam, czy autorowi zmienił się koncept w tzw. międzyczasie. Zamiast analizować narzekanie na narzekających postanowiłam dać upust temu co mi siedzi pod kopułą.

Zaskoczę pewnie co poniektórych stwierdzeniem, że lubię Wszystkich Świętych, chociaż może stwierdzenie „lubię to” nie oddaje w pełni moich uczuć. Nie dostaję na to hasło alergii, ba zdarza się nawet, że cieszę się na czekające mnie spotkania. Owszem czasem przez myśl przechodzi mi „a gdyby się tak wykręcić i mieć dłuższy weekend?”, ale nigdy się na to nie zdecydowałam jak dotąd, nawet w tym roku, kiedy ciąża na upartego mogłaby robić za idealną wymówkę.

Od kiedy nie mieszkam z rodzicami, lubię na własną rękę jechać na cmentarz i na miejscu spotykać się z rodziną również tą dalszą jak się na kogoś wpadnie. Nie, nie przeszkadzają mi korki czy brak miejsc do parkowania, bo jako człowiek myślący i mający komunikację miejską pod nosem korzystam właśnie z niej. Powiem więcej, choć zabrzmi to nieprawdopodobnie – nie dziwią mnie tłumy ludzi na cmentarzach;] Nawet mój Tata, który normalnie jeździ samochodem w „te” dni przesiada się na linie cmentarne, w których całą rodziną odstawiamy przysłowiową siarę, ku zgorszeniu co poważniejszych pasażerów. Nawet on, choleryk z powołania, jest w stanie te tłumy ludzi przeboleć i nie dziwić się, z resztą moim zdaniem naprawdę nie ma czemu.
Dodatkowo, w jakiś cudowny sposób, udaje nam się ominąć kolejki po kwiaty i znicze. Jak o możliwe? Istnieje coś takiego jak planowanie i czasem można sobie zaplanować zawiezienie kwiatów np. tydzień wcześniej, samochodem, bez tłumów itp. 

Kiedy już jestem na cmentarzu nie uciekam przed ciotkami, bo jak się kogoś widzi 2 razy w roku (albo i tego nie) to ciężko stwierdzić czy się go lubi czy nie, a już na pewno nie na tyle żeby przed nim uciekać w popłochu, a nawet jak się za kimś nie przepada to 5 minut pogawędki nikogo jeszcze nie zabiło. 

Cmentarniany pokaz mody? Owszem jest i bawi mnie niezmiennie od lat:) Nie ma się czym podniecać, jak ktoś chce wyglądać jak szajning star, to niech sobie wygląda, co mnie to obchodzi?
Ponadto od kiedy wychowałam odrobinę swojego Tatę, który przez lata karcił mnie i moją Mamę za wygłupianie się, atmosfera nad grobami stała się dobra i znośna czasami wręcz przyjemna(!). Bez nadęcia rozmawiamy o teraźniejszości, najbliższej przyszłości, ale też o przeszłości wspominając naszych zmarłych. Owszem przesuwamy znicze po 100 milionów razy, owszem każdy ma swój koncept ustawienia świeczek, ba, ja nawet mam miejsce w którym ZAWSZE stawiam swoją lampkę. Jak mi ktoś je zajmie to odstawiam święte oburzenie. Te wszystkie zachowania i mini rytuały wprawiają mnie i moich najbliższych w dobry nastrój, ponieważ nikt nie traktuje tych przepychanek na serio.

Po odwiedzeniu grobów, bo słowa grobbing nie uznaję, przychodzi pora na spacer i obiad. Kiedyś odbywał się on u mojej babci, która przygotowywała najlepszą szarlotkę pod słońcem, a przed obiadem robiliśmy zakłady o to czy na pierwsze danie będzie rosół czy pomidorowa… Teraz babcia należy do grona osób, które odwiedzamy 01.11, a obiad odbywa się u moich rodziców – znowu bez nadęcia, bez dążenia do idealnego przyjęcia, bez presji jak w przypadku świąt Bożego Narodzenia czy innych wielkich nocy. Tak tak, zwłaszcza w przypadku tych pierwszych bycie karmionym reklamową papką o białym obrusie, uśmiechniętym karpiu i innych takich powoduje również u mnie i mojej rodziny chore dążenie, żeby chociaż w jakimś % było idealnie, jak w katalogu Ikei. W przypadku Święta Zmarłych takiej presji nie ma. I właśnie za to lubię to święto:)

Kończąc temat i jednocześnie po raz ostatni nawiązując do treści artykułu z natemat.pl zamiast tego górnolotnego „zachowajmy powagę”, proponuję inne rozwiązanie „wrzućmy na luz”. Skupmy się na swoich zmarłych oraz na sobie i swojej rodzinie przy tym nie traktując jej totalnie poważnie. Wtedy jest szansa, że przeżyjemy to święto w całkiem miłej atmosferze;)

Udostępnij ten post