Czas na zmiany

Nie wiem czy to za sprawą urodzin, jesieni czy może odrobiny większej ilości czasu wolnego, tak czy inaczej w niedzielę naszły mnie dosyć poważne przemyślenia. Po ich przegadaniu z małżonkiem pojawiły się nie mniej poważne wnioski i postanowienia. O ile nie zamierzam się zagłębiać w to co było przyczyną wspomnianych przemyśleń o tyle wnioskom, czy jak to mówią w mojej fabryce "lessons learned" chciałabym poświęcić właśnie ten tekst, a raczej cykl tekstów. Dlaczego cykl? Ponieważ na każdy z wniosków czy też raczej tematów do zgłębienia, będzie przypadał jeden mój wywód, albo i więcej, ponieważ są to kwestie dosyć złożone.

Aby zachować pozorny porządek zacznę od punktu pierwszego - pozytywne myślenie. Hasło bardzo modne ostatnimi czasy, ale bynajmniej nie mam na myśli ślepej wiary w to, że będzie dobrze, czy też głupkowatego powtarzania sobie, że coś mnie nie rusza, że jest dobrze, chociaż jest beznadziejnie. Tego nigdy nie umiałam i raczej się nie nauczę już. Jednakże z powodu coraz bardziej kurczącego się czasu, zwłaszcza tego, który mogę poświecić na przejmowanie się pierdołami i rzeczami ode mnie niezależnymi postanowiłam zmodyfikować swoje podejście do świata. Próbowałam to zrobić już kilka razy, jednak tym razem chcę tego szczerze i wierzę, że się uda. Chcę świadomie zmienić swoje nastawienie, żeby było mi trochę łatwiej. Co oznacza łatwiej? Bez zadręczania się.

Niestety jako klasyczny czarnowidz jak tylko widzę, że coś się może spartolić zaczynam się tym martwić, niezależnie od rachunku prawdopodobieństwa czy zasad logiki. W głowie mam setki scenariuszy wypadków, chorób itp. które mogą spotkać moich najbliższych. Ciąża to dla mojego czarnowidztwa pożywka jakich mało, a zamartwianie się to ostatnio moje drugie imię. Przez to wszystko ciężko mi się skupić na tym co jest tu i teraz, a czasem nawet na przyszłości, bo po cholerę planować coś dalej skoro po drodze tyle rzeczy może pójść nie tak? Chore prawda? Dlatego:

KONIEC Z TYM

Co by było łatwiej, logiczniej, bardziej przejrzyście, a także co by dać upust swojemu uwielbieniu do analizowania podzieliłam swoje lęki na dwie grupy:
I. Zależne;
II. Niezależne.
O przynależności do jednej z nich decyduje odpowiedź na pytanie: Czy mam jakiś wpływ na dany scenariusz? Czy mogę mu jakoś zapobiec? Jeśli odpowiedź brzmi "tak" to zmartwienie idzie do grupy pierwszej. Trafiają tam tematy, które mnie przerażają, ale które mogę jakoś oswoić. Np. poród, którego boję się wręcz panicznie, ale staram się go oswoić przez udział w szkole rodzenia, ćwicząc mięśnie kegla itp. oczywiście to wszystko nie zapewni mi na 100% łatwego porodu, ale oswaja mnie z myślą o nim, daje poczucie, że zrobiłam wszystko co mogłam, żeby było lżej. Komplikacje na które nie mam wpływu trafiają do grupy II, a więc do rzeczy, które mogą się zdarzyć mimo tego że zrobiłam wszystko żeby im zapobiec, albo na które po prostu wpływu nie mam jak wypadki/choroby. Na te zmartwienia, z logicznego punktu widzenia, nie ma sensu tracić życia i czasu, lepiej się skupić na tym co mam. 

Powyższy podział to pierwszy krok. 

Drugi to podmiana. 

Staram się ją stosować w przypadku zmartwień niezależnych. Kiedy z tyłu głowy pojawia mi się np. wypadek albo choroba staram się w miejsce okropnych obrazów wstawić przyjemne wyobrażenie, które się w żaden sposób nie wiąże z czarnym scenariuszem. Obecnie bardzo pomaga mi wyobrażenie sobie ciepłego, jesiennego popołudnia oraz M., Z. i mnie na spacerze. Skupiam się na naszych minach, na tym co robimy, na naszych ubraniach i otoczeniu. Jest to tak absorbujące, że siłą rzeczy przestaję myśleć o okropnościach, które kołaczą się po mojej głowie. Na początku było ciężko, bo okropne obrazy i tak wracały, ale po dłuższej chwili i kilku dniach ćwiczeń kiedy zaczynam myśleć "a co jeśli..." w to miejsce wskakuje nasz jesienny spacer. Co by nie było tak monotonnie wymyślam obecnie inne obrazki, które mają mi pomóc w wieczornej gonitwie myśli i zwyczajnym relaksie. Na razie to podejście całkiem nieźle zdaje egzamin i jest wstępem do kolejnego zagadnienia - afirmacji. Ale o tym innym razem.

PS1 Wywód trochę długi, ale może komuś mój sposób na walkę z czarnowidztwem przypadnie do gustu:)
PS2 Mam nadzieję, że nie wzięliście mnie za totalną wariatkę, tylko taką umiarkowaną;)

Udostępnij ten post