Kim zostanie Twoje dziecko?

Przewidywanie profesji potomka zaczyna się jeszcze w czasie jego życia płodowego... "Ale kopie, pewnie będzie piłkarzem..."

Potem jest coraz lepiej. W swoich dzieciach jedni widzą strażaków, astronautów, prezydentów czy też lekarzy, inni dopatrują się perkusistów i piosenkarzy z wokalistami zespołów heavy metalowych włącznie. Gdzieś na liście pożądanych profesji znajdują się też malarki, architekci, modelki, kierowcy wyścigowi, pisarki i inne takie.

http://www.darbywiremesh.com/blog/wp-content/uploads/2014/01/Baby-Commercial.png

Moje dziecko nie będzie robiło kariery w żadnym z tych znakomitych zawodów. Nic z tych rzeczy, albowiem Zofia (jak tak dalej pójdzie) w swym dorosłym życiu będzie Głównym Specjalistą ds. PR. Nie mniej, nie więcej.

Oczywiście w tupaniu mogę się dopatrywać zalążków perkusisty, w uwielbieniu wszelakich klawiszy mogę wróżyć jej karierę pianistki, a patrząc na jej zdolności wokalne przypuszczam, że kiedyś zastąpi szanownego pana Nergala. Jednak to wszystko nic w porównaniu z tym jaki moje dziecko potrafi sobie zrobić PR.

Ja tu się rozpisuje o tym, że byle do 19, że mam czasami dość, a sąsiadka moja widząc Zo twierdzi, że mam złote dziecko. Znajoma rozpływa się w zachwytach nad grzecznością i ułożeniem mojej pierworodnej. Moja mama podobnie. Pół żarem, pół serio, ale jednak. Bredzi ta matka i tyle, bo przecież Zo taka cudowna, posłuszna i pogodna...

W domu wybudza się z krzykiem kiedy głośniej zaskrzypi podłoga/materac/moje stare kości, tymczasem na wyjeździe jest w stanie zasnąć w stanie permanentnej wojny między 7 a 4 latkiem.

Cieszy się do ścian, schodów, sąsiadów, a zaczyna płakać jak tylko zamkną się za nią drzwi do mieszkania. Na korytarzu świetny humor, dwa kroki dalej czarna rozpacz. Działa to też w drugą stronę. Stoimy w tym samym przedpokoju, żegnamy babcię, drzwi się zamykają ZA babcią, Zo zaczyna płakać jakby co najmniej ją ze skóry obdzierali...
I co ja mogę?

Chyba tylko przestać zrzędzić. Publicznie znaczy się.