Ocean na końcu drogi [recenzja]

„Ocean na końcu drogi” to kolejne dzieło Neila Gaimana - jednego z moich ulubionych pisarzy. Kolejne, które nie zawiodło, za to wciągnęło mnie bez reszty, w swój magiczny, a przy tym mroczny świat. „Ocean…” opowiada historię z życia pewnego chłopca, z perspektywy dorosłego, który powraca do miejsca w którym się wychowywał. Zwiedzając je, stopniowo przypomina sobie wydarzenia z dzieciństwa, o których wydawało się, że zapomniał… 

Wracając do czasów młodości narrator opowiada nam piękną baśń o przyjaźni, rodzinie i magii, ale również o przetrwaniu oraz o czyhającym w cieniu niebezpieczeństwie i grozie jeżącej czytelnikowi włoski na karku. Dzięki temu, że wszystko przeżywamy i postrzegamy z perspektywy zamkniętego w sobie 7-latka możemy zanurzyć się w dziecięcej wyobraźni, myślach, spostrzeżeniach oraz emocjach również tych nie zawsze pożądanych. Główny bohater jest ciekawy świata, chociaż nie zawsze go rozumie, a czasem się go boi. Gaiman genialnie i bardzo sugestywnie opisuje sposób w jaki dzieci obserwują dorosłych i co z tych obserwacji wynika. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby do tego typu historii nie dodał czegoś bardzo dziwnego, pięknego i niepokojącego zarazem – dlatego też, przy okazji opowieści głównego bohatera poznajemy istoty pamiętające Wielki Wybuch, pradawne moce zarówno te dobre jak i złe, stwory spoza naszego świata i czasu. Czary i uroki to banał, zamiast tego lepiej rzeczywistość ciachać i zszywać.  Przez chwilę nawet wiemy WSZYSTKO i zanurzamy się w kosmicznej otchłani całkowicie oderwani od rzeczywistości. Wszystkie te osobliwości zatopione są w zapachu ciepłego wieczoru, szumie traw i pozornie sennej otoczce leniwych wieczorów na wsi…

Każdy z nas na pewno nie raz doznał podobnej retrospekcji - kiedy wracał do znajomych miejsc ze swojej młodości. I nie ma w tym nic dziwnego, bo nasze dziecięce wspomnienia i ówczesny punkt widzenia nie przepadają bez śladu, czają się gdzieś w zakamarkach pamięci i czekają na ponowne odkrycie. Są widoczne kątem oka niczym cienie. W kontekście tej opowieści jest to dosyć niepokojące, ale również kuszące, więc może warto cofnąć się do swojej młodości i odkryć chociaż namiastkę magii przywołanej przez Gaimana?
Tak czy inaczej, nawet jeśli z jakiś powodów nie chcemy wracać do własnych wspomnień to na pewno warto zajrzeć do tej opowieści i dać się ponieść Gaimanowskiej wyobraźni.

Udostępnij ten post