Opóźniony zapłon

Według obiegowej opinii po wielogodzinnym porodzie albo szybkiej "cesarce", albo kombinacji tych dwóch, kiedy kobieta w końcu, po raz pierwszy widzi swoje pomarszczone, rozkoszne maleństwo następuje wielkie BAM/Olśnienie/Cud. Ponieważ oto właśnie, w tym momencie, wielka, nieskończona, bezwarunkowa matczyna miłość i zrozumienie dla noworodka zalewają kobiecy mózg, serce i inne narządy.  Dzięki temu świeżo upieczona matka, bez cienia wątpliwości, wie co jest najlepsze dla jej dziecka i nie zgłasza absolutnie żadnych pytań, bo przecież wie już wszystko o swoim potomku. Przecież jest jego matką. Nie ma również problemów z zaakceptowaniem swojego nowego życia, w końcu macierzyństwo to tylko szczęście i absolutnie nie można w to wątpić.

Może i to wszystko prawda, ale na pewno nie jest tak ze wszystkimi kobietami wchodzącymi po raz pierwszy w role matek. Dla mnie pierwsze dni po urodzeniu Zo były okropne ponieważ tęskniłam za domem, za M. a do tego bałam się całej masy rzeczy zaczynając od osławionego „czy ja sobie poradzę?” przez „i co teraz?” aż po „jak teraz będzie wyglądać moje życie?”. Kolejne tygodnie przynosiły pewną poprawę, ale i tak wyczekiwałam osławionego końca 3 miesiąca. Kiedy ten w końcu nastąpił to mityczny jednorożec okazał się być co najwyżej nosorożcem i nie przyniósł żadnych większych zmian.

Pół roku. Tyle zajęło mi doznanie olśnienia czy też tej osławionej, bezwarunkowej matczynej miłości. Chociaż moim zdaniem nie jest to olśnienie tylko akceptacja.

Zawsze myślałam, że jestem odporna, że dobrze znoszę zmiany, a jednak do nowej sytuacji, zwyczajów i priorytetów przyzwyczajałam się 6 miesięcy. Tyle czasu potrzebowałam na przyjęcie do wiadomości faktu, że nie jestem już sama sobie sterem i okrętem, że moje potrzeby czasem nie idą w parze z potrzebami mojego dziecka i że ono nie żyje po to żeby być takie jak ja je sobie wyobrażałam kiedy byłam w ciąży. Potrzebowałam 93 dni na to, aby zaakceptować to, że moja potomkini nie jest idealnym berbeciem z reklam (chociaż nigdy jakoś specjalnie w te berbecie nie wierzyłam).

Dopiero niedawno złapałam się na tym, że zamiast się złościć na płaczącą Zo współczuję jej szczerze. Fakt, nadal męczy mnie jej marudzenie, nadal bolą uszy i mózg kiedy atakuje Hiscaryca, kiedy jest to atak któryś z kolei złoszczę się, chociaż nie jestem z tego dumna, ale przy tym wszystkim jestem w stanie i chcę tą swoją Hiscarycę zrozumieć, przytulić, uspokoić i pocieszyć. Nie wiem czy to przez to, że Zo jest coraz bardziej kontaktowa, czy może ja mam trochę więcej cierpliwości, czy jest to kwestia przyzwyczajenia, ciągłego przebywania z nią czy może wszystko to i coś jeszcze. Wiem jednak, że dopadł mnie w końcu ten osławiony instynkt. Z nieco opóźnionym zapłonem, ale przecież lepiej późno niż wcale.

Przyznanie się do tego jest mało akceptowalne przez społeczeństwo, ba, jest mało akceptowalne przez inne matki niezależnie od tego czy to one się przyznają czy przyznania się słuchają. Jest w nas, kobietach, zaszczepiona pewna utopijna wizja macierzyństwa, która bardzo często nijak ma się do rzeczywistości, nawet jeśli do tematu podchodzimy rozsądnie, bez różowych okularów na nosie. Przyznając się do faktu, że nie poczułyśmy tego CZEGOŚ od razu po zobaczeniu dziecka, albo nawet jeszcze w ciąży, narażamy się na gniew matek idealnych, babć, dziadków, wujków, pań z warzywniaka i innych „specjalistów” od kobiecej psychiki, bo przecież jak to? Jak możesz prawić takie herezje? 
Na szczęście istnieje też coraz większa grupa ludzi, w tym innych matek, które otwarcie mówią o tym jak to naprawdę wygląda. Że nie do końca zawsze jest tak różowo jak to sobie wyobrażamy, że można mieć dość, że można mieć problem. Ze sobą, z własnym dzieckiem, z partnerem i ogólnie z życiem po pojawieniu się dziecka. I wcale nie oznacza to bycia gorszą matką, kobietą, człowiekiem.

Prawda jest taka, że nikt nie jest w stanie przygotować kobiety na to co ją czeka po urodzeniu dziecka. Nikt, ani inna matka, ani lekarz, ani rodzina/partner. Nikt nie jest w stanie przewidzieć co nas spotka, kiedy przyjdzie na świat niemowlak, jaki będzie miał temperament, jak my zareagujemy na zmiany, kiedy zostaniemy przed nimi postawieni, bez możliwości odwrotu/zgłoszenia reklamacji.
Dlatego też nie spinajmy się, nie nastawiajmy na jakąś idealną wizję pierwszych tygodni/miesięcy z maleństwem. Co będzie – czas pokaże (:)) i ten sam czas to, paradoksalnie, nasz przyjaciel w budowaniu więzi i doznawaniu olśnienia.

Udostępnij ten post